19 maart 2018
Sinds een half jaar hebben wij een hond in huis. Ze brengt heel veel gezelligheid en enthousiasme in huis. Er wordt volop gespeeld en getraind en ze brengt bij iedereen een lach op het gezicht. Maar wat ik eigenlijk nog wel het leukste vind aan haar is het vele buiten zijn. Heerlijk even een frisse neus halen, je hoofd legen, in beweging zijn en tijd nemen voor dagdromen. Ook gebruik ik de tijd regelmatig voor een mindful-achtige wandeling: aandacht voor iedere stap, aandacht voor de zon (of de regen), aandacht voor de temperatuur of andere dingen in de omgeving. Gewoon genieten.
Laatst liep ik weer met haar een ronde door de wijk en het stadspark, toen het me op viel hoe zij toch regelmatig haar neus stoot; letterlijk. Aan lantaarnpalen, aan brugleuningen, aan boomstronken… En ik bedacht me toen dat dat gebeurt omdat zij volledig mindful bezig is. Zij heeft volle aandacht voor hier en nu. En dat ‘nu’ is vaak de geur op de grond. Ze neemt geen tijd om even vooruit te kijken, naar daar waar eventuele obstakels zich kunnen bevinden. Nee, volledig bezig met wat de geur haar wellicht kan brengen. En dat betekent dat ze af en toe haar neus stoot. Maar ook dat gebeurt op de mindfulness-achtige manier: zonder oordeel over zichzelf. Ze kijkt even op, neemt waar wat het was en dan gaat haar neus weer linea recta naar de grond. Op naar het nu. Hoe mooi is dat?