31 mei 2018

Alweer een verhaal over de hond? Ja, alweer. Maar dat komt omdat de hond me zo veel vertelt. En omdat ik zo geniet van de dingen die ik haar zie doen en beleven ?. Haar verhalen tonen veel gelijkenis met de ervaringen die kinderen meemaken. Vaak herkennen ouders diezelfde verhalen bij hun kinderen. En dus nog een verhaal over Bailey; en haar angsten dit keer.

Bailey… tja, ze is speels, energiek en enthousiast. Ieder hond die we tegenkomen tijdens het uitlaten wordt vriendelijk benaderd en uitgedaagd tot spelen. Iedere vogel op de grond is een uitnodiging tot een renspelletje voor haar. En iedereen die gedag zegt tegen haar baasje, zal wel graag een aai willen geven. Ze lijkt dan ook nergens bang voor. Maar intussen is ze dat natuurlijk toch. Soms voor, voor ons, onverklaarbare dingen. Soms weet ik zelfs niet waar ze naar blaft of voor terugdeinst. Ik probeer dan door haar ogen te kijken. Soms zie ik het, maar vaak ook niet. Wellicht is er dan een geur?

Tijdens onze gebruikelijke uitlaatronde lopen we langs een klein stuwtje in de sloot. Bailey heeft ons er al over heen zien gaan, ze komt zelf ook wel een beetje in de buurt, maar ze loopt er (nog) niet overheen. Ze loopt liever om. Totdat ik laatst wat zag veranderen bij haar. Ze sloop heel voorzichtig dichterbij dan ze gewend is, haar neus op de grond en ogen vooruit gericht. En ze leek op onderzoek uit te gaan; weliswaar met haar staart tussen de benen, maar toch. Ik heb haar de ruimte gegeven en gezorgd dat ze wist dat ik in de buurt was; haar vertrouwen gevend dat de stuw oké is en dat het zeker oké is om te proberen en te onderzoeken. En heel voorzichtig is ze tot op het beton gekomen! Ze is zelfs 1 trede naar beneden gegaan met haar voorpoten. En toen was het genoeg; ze keerde om.

Ik heb haar poging en onderzoek beloond met knuffels en woorden en ze werd er helemaal blij van. Ze heeft lef getoond. Ze heeft zich veilig en vertrouwd genoeg gevoeld om eens iets verder te proberen te gaan. Daar is moed voor nodig. En angst. Als je namelijk nooit bang bent, kun je ook nooit moedig zijn!

Het is af en toe dus goed om een beetje bang te zijn. Dan kun je namelijk ook laten zien dat je moedig bent. Dat geeft vertrouwen; daarmee bouw je zelfvertrouwen op. Iets wat we allemaal willen voor onze kinderen, toch? Dus laat je kinderen ook af en toe bang zijn. Want dan kunnen ze ook moed tonen!

Wij zijn ondertussen nog steeds niet over de stuw gelopen met Bailey, maar ik heb er alle vertrouwen in dat dat een keer gaat gebeuren; op haar tijd en met onze aanmoediging.